بلوار باکو باکو

بلوار باکو ساخته شد تا به عنوان بخشی از پروژه های توسعه شهری توسط کمیسیون تاریخی فرهنگی شهر، به منطقه نفتی “Bibi Heybet” متصل شود.

در سال 1990، کمیسیون تاریخی فرهنگی شهر، تصمیم گرفت تا درختان و بوته هایی را در امتداد ساحل بکارد. یک مهندس لهستانی به نام “Kazimierz Skurewicz” خاکریزی به طول 20 متر طراحی کرد که استفاده از گیاهان در آن باعث می شد شهر باکو به شدت گرم، خشک و توفانی بماند.

در سال 1909 محمد حسن هاجینسکی، رئیس بخش ساخت و ساز شهری، پس از تایئد مجلس دوما، این پارک را با 60 هزار منات بهبود بخشید. هدف این پارک، گسترش مداوم شهر به سمت شمال بود، این کار فرصت آرامش و بازتولید دوباره را برای طبقه متوسط جدید در غرب فراهم می کرد و باعث می شد افراد جامانده در فقر رو به رشد مرکز شهر فرار کنند. برای انتخاب بهترین طراحی بلوار، هاجینسکی رقابتی میان معماران شهر باکو برگزار کرد. با این حال از آنجا که 30 معمار برجسته شهر درگیر طراحی ساختمان برای اشخاص برجسته صنعت نفت بودند تنها سه نفر طرح شان را ارسال نمودند. طراحی برنده با عنوان ستاره انتخاب شد که شامل یک حمام، رستوران مجلل و چندین پاویون بود. در این طراحی، فاضلاب از طریق لوله های مجزا جمع آوری می شد به جای اینکه مستقیما به دریای خزر ریخته شود (که امروزه این مسئله رخ میدهد). این طراحی در سال 1911 به اتمام رسید.

تا اوایل قرن بیستم، خیابان به گونه ای بود که در یک سمت آن خانه های مجلل و در سمت دیگر دریا بود. هیچ درختی وجود نداشت. صدها تن خاک حاصلخیز برای تقویت کیفیت خاک وارد شدند. شهردار باکو، آر.آر هافون، که توسط ثروتمندترین صنعت گران حمایت می شد، براساس دستورالعمل دهه 1880 میلادی، کلیه کشتی هایی که از ایران به بندر باکو وارد می شوند باید خاک حاصلخیز نیز همراه داشته باشند. در واقعیت، این نوعی مالیات یا حق گمرک بود که به دلیل حق استفاده از بندر و بارگیری نفت تعیین شده بود. در طی دوره ای کوتاه، خاک کافی جمع آوری شد و پارکهایی که امروزه در خط ساحلی شهر دیده می شوند توسعه یافتند.

در حمام باکو، بازدیدکنندگان می توانند در حین شنا از بولوار نیز بازدید می کنند این حمام در دهه 1950 بسته شد که دلیل آن نگهداری ضعیف و آب های آلوده خلیج بود.

این بلوار که امروزه از “SOcar Circle” تا سینمای مجلل، رستوران و کازینو امتداد دارد با نام “Phenomenon” شناخته می شود و توسط یک معمار لهستانی به نام جوزف پلوسکو در سال 1912 طراحی شد.